Rrëfimi rrëqethës për shqiptarin Hajdar Dodaj për të cilin pakkush ka dëgjuar: Unë prita në radhë për t’u pushkatuar, dhe pastaj ndodhi një mrekulli. Fëmijërinë dhe rininë Hajdar Dodaj e kaloi në Bjelovar, ku në mars të vitit 1991, në moshën 18 vjeç, e morën në Armatën Jugosllave, shkruan Jutarnji list.
Hajdar Doda nuk është në listën e heronjve të Vukovarit, ai kurrë nuk është dekoruar, politikanët e rangut të lartë nuk e ftojnë në pritje dhe ai nuk është i ekspozuar në ndonjë shoqatë të rëndësishme të veteranëve. Prandaj nuk keni dëgjuar kurrë për të. Kjo është e padrejtë, do ta kuptoni pasi të lexoni këtë histori, e cila është gjithashtu një nga më të pabesueshmet që keni dëgjuar ndonjëherë në detin e fateve tragjike nga Vukovari në 1991. Një shqiptar me origjinë nga Gjakova në Kosovë, ai kaloi fëmijërinë dhe rininë e tij në Bjelovar, ku e rekrutuan në Armatën Jugosllave, në mars të vitit 1991, kur ishte vetëm 18 vjeç. Ai dezertoi nga ajo ushtri, por e arrestuan.
Pasi gjykata ushtarake e dënoi me burg, ai u dërgua në fushën e betejës në Vukovar. Ai nuk donte të qëllonte në Vukovar në njerëzit e tij, kështu që ai u dorëzua në llogore, në anën kroate, rastësisht te Joze Gojani, një mbrojtës (luftëtar) shqiptar me të cilin ishte i lidhur. Atje e burgosën përsëri, në MUP të Vukovarit, ku e mbajtën në bodrum derisa i kontrolluan historinë e tij. Dhe pastaj ai u bashkua me ta dhe u bë një polic kroat.Pas rënies së qytetit, në spitalin e Vukovarit hynë ish shokët e tij të Armatës Jugosllave dhe e burgosën. E transportuan në Ovcara me mbrojtësit e tjerë kroatë. Pritej që ta pushkatonin, por fati i ndërthuri gishtat përsëri, kështu që ai u transferua në Negoslavci, dhe më pas në Serbi, ku ai u përballë me burgje – përsëri si një dezertor. Praktikisht askush nuk dinte për të për dy vjet, dhe më pas më 21 nëntor 1993, ai u la i lirë. Pesë vjet më vonë, ai do të jetë një nga dëshmitarët e prokurorisë në gjyqin e Slavko Dokmanoviç në Hagë, dhe më vonë në dy raste në gjykatë në Beograd kundër 17 të pandehurve për krime në Ovcara. Ai është i martuar dhe ka tre fëmijë, jeton në mes të Kroacisë dhe Zvicrës.
– Dhjetë prej nesh nga zona e Bjelovarit na rekrutuan. Askush nga ne me të vërtetë nuk donte të bashkohej me Armatën Jugosllave, por Sekretariati i Mbrojtjes i atëhershëm na kërcënoi haptas, unë kisha frikë për familjen time. Përfundova në Serbi, në Petrovac në Mlav, në të ashtuquajturën Korpusi i Kragujevcit, ku me kanë trajnuar të gjuaj në transportuesit e blinduar. Rezervistët me kokarda filluan të mbërrinin në kazermat tona, na mbanin fjalime politike rreth “regjimit ustash në Kroaci”, ishte e qartë se ishte gjithnjë e më pak Armatë Jugosllave dhe gjithnjë e më shumë ushtri serbe, së cilës nuk doja t’i përkisja – thotë Hajdar Dodaj.
Ai vendosi të ikte me mikun e tij Lorenc Duhanaj. Por ndërsa ata ishin duke pritur për trenin në Zemun, një vendës dyshoi në ta dhe i raportoi në polici. Heroi i historisë sonë u dënua me 60 ditë burg ushtarak dhe 21 ditë zgjatje të shërbimit ushtarak. Ai u akuzua se donte të bashkohej me “ustash “, bazuar në “letra dhe ftesa fiktive të dërguara në kazermat”.
Por ishte vetëm një sallë ferri, në të cilin ai së shpejti do të hynte. Ai dhe disa ushtarë të tjerë u ndanë dhe u transferuan në Sremska Mitrovica, ku u formua një njësi e re dhe tre ditë më vonë ajo ishte tashmë në Shido, dhe më pas u bashkua me Korpusin e Novi Sadit në Negoslavci, i cili ishte një nga bastionet më të mëdha serbe në sulmet ndaj Sllavonis lindore. Ai do të sulmonte Vukovarin me ta. – Negoslavci ishin një pjellë e vërtetë çetnike, gjithçka mbushej me Shqiponjat e Bardha dhe njerëzit e Arkanit.
Në fillim të shtatorit, ata na dërguan në Dubravë, e cila tashmë ishte pjesë e qytetit të Vukovarit, ku na u desh të ndërprisnim komunikimin me Vinkovcin në pjesën Bogdanovci – Luzhac. Isha atje për 24 ditë, kryesisht në roje. Situata po përkeqësohej, qyteti bombardohej dhe bombardohej çdo ditë e më shumë dhe unë nuk mund ta shikoja më. Me katër miq të tjerë, vendosa të dorëzohesha të ZNG(Forcat Mbrojtëse Kroate). Me mua ishin kolegu im Duhanaj, ai me të cilin u largova për herë të parë, pastaj Samir Herkic, Srecko Ravlija dhe Zlatko Zlogledja. Unë u thashë atyre fjalë për fjalë kështu: ‘Djema, unë po shkoj, askush nuk mund të më mbajë më këtu!’ Ne kaluam në rreshtin e 31-të të misrit, nuk do ta harroj kurrë atë, sepse rreshtat para dhe pas ishin minuar. Kur pamë rojën, unë vrapova drejt tyre. Njëri prej tyre më thirri: “Prit, çuno, ku po shkon?” Atëherë kuptova se kisha hasur në një fushë të minuar kroate – kujton Hajdar Doda.
Grupi u ndesh me avokatin mbrojtës Joze Gojani – ai dhe kushëriri i Dodajev u martuan me dy kushërinj – kështu që ai menjëherë e njohu atë, e kontaktoi atë dhe i shpjegoi situatën. Gojani i çoi në MUP në Vukovar, ata u pritën nga komandanti i atëhershëm Stipe Pole.
(Marrë nga syri.net)
